Aangekomen woensdagavond, en natuurlijk goed uitgerust in mijn deze keer vijfsterrenhotel (moet mijn nieuwe hobby dringend staken wil ik over een paar weken geen job te moeten zoeken...) trek ik donderdag naar het Iraans consulaat. Eerst haartjes laten knippen en pasfotootjes laten trekken met fris koppie! Gewapend met mijn referentienummer bel ik aan bij het consulaat. Eens binnen zegt men me eerst doodleuk dat er geen visums worden uitgereikt voor Belgen! Wanneer ik vertel dat ik een referentienummer heb verandert het zaakje. Pfiieew!!! Ik moet echter maandag terugkomen want die dag is het reeds te laat, vrijdag werken ze niet in Teheran en in het weekend zijn ze hier dan weer gesloten... GGGrrrrr....
Back to nature dan maar! Zit nu op een groene camping naast een riviertje tussen de bergen met vlakbij het Sumela klooster. Supermooi! Ik plan een uitgebreid bezoek voor morgen met bijbehorende trekkingtocht en geniet van een paar verkeersvrije dagen. Volgende week denk ik op donderdag of vrijdag Iran binnen te rijden. Turkije was super, maar 't is goed geweest!
Tot éé
Na één nachtje komen nummer twee en drie aan op de camping! Een Duitser en zijn Zwitsers maatje zijn onderweg naar Irak met de moto! Je ziet, ik ben de zotste nog niet...
De volgende dag begin ik aan mijn to-do-list voor Cappadocië. Ik bezoek de Ilhara vallei, bezoek de uit de rotsen uitgehouwen stad en kathedraal in Selime (waar de gids me veel te veel geld afhandig maakt!), bezoek de ondergrondse stad in Derinkuyu (waar ik de gids vakkundig afwimpel!) en rijd door naar Göreme dat er in het avondlicht prachtig bijligt. Hier speelt de eenzaamheid me wel wat parten, op zo'n mooie plekken denk ik niet dat je alleen hoort te zijn... Ik leer er 's avonds nog wat andere Duitse motards kennen en mijn Jean-Marie Duits word beter en beter naarmate de Efes vloeit!
Volgende middag weer bakken en braden in m'n veel te warm motorpak richting Amasya! Een prachtig zicht heb ik vanuit het enige viersterren hotel van de stad! Ik ben hier terecht gekomen nadat mijn zoektocht naar een degelijk alternatief na ettelijke uren zoeken niks opbracht. Wel leuk, al die luxe! En alles inclusief! :-)
Jammer genoeg loopt de communicatie met mijn Amerikaanse vrienden die ik leerde kennen in Sofia een beetje spaak zodat een weerzien in Samsun niet lukt. Ook het Pools-Nederlandse koppel van de camping in Istanbul lopen vertraging op door weer een panne met hun wagen. Ik beslis dan maar om rechtstreeks naar Trabzon te rijden om mijn visum in orde te brengen nu ik (eindelijk!!) mijn Iraans referentienummer heb aangekregen. Ik dacht goed op tijd te zijn, voor het weekend enzo... Niet dus...
Hoi hoi! 't is effe geleden maar nee hoor, niks aan de hand! Heb wel weer héél wat te vertellen dus zal het in een paar keren moeten doen omdat ik gemerkt heb dat mijn bloggetje maar x aantal karaktertjes toelaat!
Anyway! Leuke tijd daar gehad in Eskesehir, veel mensen leren kennen maar na drie dagen en twee feestjes was ik het studentikoze gefeest een beetje zat. Ik trok verder richting de Phrygean valley waar ik me 's avonds een plekje in het bos zocht om te overnachten. Kampvuurtje, picknickje, heel leuk allemaal! Wilde honden daar rekende ik echter niet op... Geblaf een hele nacht door! Volgende morgen bleken die wilde honden een teefje met drie (speelse!) pups te zijn. :-S
Hop, moto op! De vallei gaan bezoeken waar je vanuit de oude stad Midas een prachtig zicht op hebt! 's avonds zoek ik tevergeefs naar weer een leuke kampeerplek, en de 'camping' waar men steeds naar verwijst blijkt een archeologische site te zijn. Ik krijg van de archeologen het advies om vlakbij in een studentenhotel te overnachten wat veel goedkoper is dan de 'dure' hotels in de stad Yalvac. Veel is er niet te zien in Yalvac en dus rijd ik 's morgens weer door richting Cappadocië...
Ik zoek met opzet de kleinere wegen op richting mijn bestemming maar dikwijls draait dit uit op tientallen kilometers offroad. Heel plezant hoor, maar je komt er geen kat tegen dus indien panne... tja... Misschien toch wat meer in de bewoonde wereld blijven... :-)
's avonds kom ik aan in Sultanhani op een campingetje dat zijn beste jaren al enige tijd achter zich heeft. De uitbater ontvangt me met open armen, wellicht ook omdat ik zijn eerste klant ben sinds twee weken! De uitbater Mustafa en zijn zoon Tahir doen alles om het me naar m'n zin te maken. Er wordt lekker gekookt, als ik iets nodig heb loopt één van de twee onmiddellijk naar de winkel en de volgende dag kruipt de 58-jarige man vijf uur achterop de moto om me de zoutmeren te laten zien! Prachtige trip wel, uren rijden en slechts af en toe een paar mensen.
Zie vervolg!
Ik bleef uiteindelijk een volledige week bij Baris, mijn host in Bursa. Hij bleek een schitterende kerel te zijn en we werden vrienden op deze korte tijd. Samen kuierden we verschillende keren doorheen Bursa om er ons tegoed te doen aan de Turkse keuken. Burek, Kofte, Lahmacun, Cig kofte, Mercemek... Ik lust het allemaal en vreemd genoeg misschien laten mijn ingewanden het ook nog allemaal toe. Theehuizen zijn er ook bij de vleet waar we meermaals stoppen doorheen de dag na een maaltijd of moskeebezoek.
Als we het drukke stadsleven van Bursa een beetje beu geraken bedenken we het plan om richting Canakkale te rijden om daar een vriend van hem te bezoeken. We schaffen ons een tweede helm aan en rijden driehonderd km verder richting Gökceada, een eiland van Canakkale. Enkele uren en twee ferryboten later komen we aan op dit mag-ni-fie-ke eilandje wat terecht de parel van de Egeïsche zee wordt genoemd. Ik ontmoet Jamal en Mustafa en 's avonds vliegen we er gelijk in. De volgende (late) morgen vertrekken Baris en ik om het eiland te verkennen. Het eiland heeft zoveel prachtige uithoekjes dat onze eerste stop al uitdraait op een bezoekje van twee uur. Samen zitten we hoog op een ruïne uit te kijken op de lager liggende baai met haar azuurblauwe water en uitstekende rotsformaties. We worden er stil van... Na een stop in een andere baai waar we beiden even de zee in duikelen beginnen we aan een tevergeefse tocht op zoek naar watervallen die we jammer genoeg nooit vonden. Wel leverde dit een pracht van een wandeling op doorheen het bos, de rivierbedding volgend. Als er één plaatsje is in de wereld dat mijn geliefkoosde Roemenië van zijn troon kan stoten is het Gökceada misschien wel...
Die zondag rijden we terug zodat Baris 's maandags aan zijn nieuwe werkweek kan beginnen en ik aan mijn vervolg. We nemen afscheid (met gemengde gevoelens) en ik rijd richting Eskisehir met een tussenstopje aan het meer van Iznik. Hier aangekomen leer ik een heleboel volk kennen op korte tijd. Fransen, Brazilianen, Nederlanders maar misschien wel belangrijker Pakistani, Indiers en Iranezen. Op een feestje bij Sagid, mijn host, wordt er verschillende hulp aangeboden. Ik moet me wellicht niet veel zorgen meer maken voor slaapplek tot in India!! Overal ben ik welkom, overal kennen ze wel iemand die me wil ontvangen. Su-per!
En het feestje? Tja, da kan ik nu eenmaal goed...
Leuke tijd op de camping in Kylios, boven Istanbul! Wanneer het Brits koppel me verliet maakte ik al snel vrienden met een Pools-Nederlands koppel. Zij willen met hun compleet hand-made-customized 4X4 doorheen Turkije trekken waarna ze Georgië, Armenië, Azerbeijan en de Stans willen ontdekken. Tomek heeft al wel wat ervaring met reizen. Ooit doorkruiste hij op z'n dooie ukkie Afrika van noord naar Zuid. Suzanne zorgt steeds voor de positieve noot en de steeds warme weerkerende glimlach. Met hen leer ik nog het meeste Turks. Een superkoppel die ik vast ook nog wel op m'n pad kruis doorheen Turkije!
Na zeven dagen Istanbul is het welletjes geweest en trek ik voor een laatste keer, bepakt en bezakt deze keer weliswaar, het moordende verkeer van Istanbul om uiteindelijk de ferryboot te nemen naar de 'Aziatische kant'. De boottrip duurt slechts anderhalf uur op een luxueuze overzetter en ik gebruik deze tijd om effe een tukkie te doen. Aangekomen, stel ik de gps nogmaals in om me langs de kust en de niet zo drukke wegen naar Bursa te leiden. Na een mooi ritje, leer ik Baris kennen waar ik de volgende dagen mag verblijven. Hij is leerkracht Engels en doet zijn doctoraat aan dezelfde universiteit hier in Bursa. Ik leer ook zijn vriend Abderrahmane kennen en we eten 's avonds een wel heel royale maaltijd bij Baris thuis.
Vandaag liet Baris me heel Bursa bekijken. We hebben er enkele busritten en een wandeling opzitten van enkele uren en nu rusten we een beetje uit voor het avondeten dat door mij bereid zal worden. Saffraan, komijn, look, koriander en kaneel van de bazaars hier verdwijnen straks in de Tajine met kip!
Smakelijk!
Inderdaad Robin, merci voor de tip! Tekst was niet volledig... De internetverbinding is hier niet schitterend (moet de eerste goede trouwens nog tegenkomen) dus elke keer ik iets wil publiceren van foto's of tekst ben ik daar minstens een uur mee bezig... Zucht... Zal er volgende keer wat beter op letten! :-)
Twee dagen bleef ik op een doorreiscampingetje in Biser, Bulgarije. Ik moest de hele camping delen met een koppel Zwitsers de ene dag, en de volgende met, jawel, twee Nederlandse koppels. Maar veel gesproken werd er niet, en het was dan ook heel leuk om eventjes terug alleen te zijn.
Op het forum van Horizons Unlimited, zag ik dat er enkele motards in Griekenland zaten die de volgende dag ook richting Turkije trokken. We spreken af op een camping buiten Istanbul, omdat iedereen het afraadt om door Istanbul te rijden. Ik leer Paul en Amy kennen, een jong Brits koppel dat min of meer dezelfde route als ik heeft uitgestippeld. Ze moeten echter een week ot zo blijven in Istanbul in afwachting van hun Carnet waar ze reeds twee maanden op wachten. De volgende dag beslissen we om een camping, iets dichter bij Istanbul op te zoeken omdat de onze niet zo interessant is.
Na een ritje van 80km, met de bijbehorende maar absoluut niet vervelende file rond Istanbul vinden we onze Camping in Suriyer. Het kleine dorp aan het water van de Zwarte Zee is heel gezellig en de mensen wederom supervriendelijk. 's avonds kiezen we ervoor om richting de stad te trekken met bus en metro.
Wanneer wij op de metro huppen in de terminushalte, is het nog redelijk kalm op de trein. Maar naarmate de haltes vorderen, stappen meer en meer mensen op met vlaggen en rode kledij, maar ook met gasmaskers en duikbrillen om zich te weren tegen het traangas. Aangezien het epicentrum voor de toeristen ook rondom het Taksim-plein ligt hebben we niet veel keuze om ook hier mee af te stappen. Maar de sfeer op de trein was allesbehalve bedreigend te noemen, om niet te zeggen, gezellig! Wanneer de deuren openen, worden we onthaald met een oorverdovend applaus en scanderende mensen. Het duurt omwille van de drukte even voor we boven op het plein staan waar de sfeer gewoonweg overweldigend is. Een enorme mensenmassa, vlaggen en spandoeken, eettentjes, vuurwerk, stukgeslagen bussen, pers... het is er allemaal. De sfeer is geweldig uitgelaten en de samenhorigheid héél groot. We nemen foto's en filmpjes en zijn getuige van één van de grootste protesten van deze eeuw.
Na een duveltje (jawel!) gedronken te hebben op een terrasje in een zijstraatje keren we terug huiswaarts om de indrukken wat te laten bezinken. Een ervaring die onbeschrijflijk is... Vandaag kiezen we wellicht iets rustigere oorden op in Istanbul daar de stad toch ook nog
Bulgarije is mooi, heel mooi... Het deed me wat aan Roemenië denken dat ik enkele jaren geleden bezocht. De eerste kennismaking was Sofia, een stad met, zoals elke hoofdstad, een zware verkeersindigestie. Met de motor ronduit levensgevaarlijk want baanvakken worden niet gerespecteerd, richtingaanwijzers amper gebruikt en voetgangers en fietsers worden al helemaal genegeerd...
Mijn hotelkamer die ik geboekt had in afwachting van mijn papieren is heel verzorgd. Heel wat luxe maar de prijzen doen dan ook eerder West-Europees aan. Ik ben voor de eerste keer sinds acht dagen zonder gezelschap, maar dat duurt niet lang. In de namiddag leiden twee Bulgaarse meiden me door de stad en 's avonds leer ik nog wat Bulgaren, Amerikanen en een Fransman kennen. Met die laatste maak ik het nog wat later en de volgende dag spreek ik terug af met de Amerikanen. Ik mag op hun gehuurd appartement mijn was komen doen en 's avonds gaan we nog iets eten in een superrestaurantje in hartje Sofia. Het wordt weeral wat later maar ik werd 's middags al verzekerd van een slaapplek bij hen. De volgende dag verken ik met hen nog wat het centrum om daarna door te rijden richting Plovdiv.
Hier leer ik Atanas kennen, een ietwat apart figuur. Hij bezit een Adventure School, Xbul genaamd. Daarnaast speelt hij gitaar, fluit, was gevechtspiloot in het leger, geeft me nog wat advies wat motorrijden betreft mee, neemt me mee naar de lokale warmwaterbronnen in m'n nakie en dit alles met Sjamaan-achtige gezangen. Als hij me de volgende dag wekt met diezelfde gezangen begeleid op een blokfluit word het me allemaal wat veel en ik zoek het asfalt weer op om me wat verder in Biser te settelen. De laatste stop voor de Turkse grens die ik wellicht morgen zal oversteken. Het weer ziet er in ieder geval hoopgevend uit!
|
RSS Feed