Vers land, vers bloed en dus vers nieuws! Het heeft even op zich laten wachten, dat wel, maar ik moet toegeven dat de Thaise temperaturen en de vochtigheid die ze met zich meebrengt me een beetje verrast hebben. Niet om mee te lachen hier in het land van de glimlach! En dus ook niet echt motiverend om voor een schermpje te kruipen en het 'beste' van jezelf te geven. Ahum... :-) 

Vers land dus! Maar dat liep allerminst van een leien daksken. Toen ik dacht dé oplossing gevonden te hebben met de moto in Turkije te stallen, gooide het reisagentschap al snel roet in de laatste kebab. Gij binnenkomen met moto? Wel, gelieve ook buiten te gaan mét moto dan. Thuis zullen er nu wellicht verschillende zijn waarvoor dit niet als een verrassing komt, welnu voor mij was dit bijna letterlijk een donderslag bij heldere hemel. Ondertussen zat ik reeds een busreis van vier uur(!) verwijderd van mijn stalen ros en mijn ticketje Bangkok was geldig voor de daaropvolgende morgen. Net niet geweend dus... 

Voor de tweede maal dan maar mijn laatste moed bijeen geraapt en de volgende morgen busreisje terug naar bompi-turk. Vriendelijk gevraagd of ik nog een nachtje mocht blijven slapen om dan de volgende morgen het kunstwerkje van hem terug af te breken en te vertrekken. Geen probleem voor bompi-turk en zijn familie, en wederom de volgende morgen mijn leren botjes aangetrokken richting een Shengen-land (EU voor de nitwits) waar het vrij verkeer van goederen wél geldt.

Bulgarije dan maar! Had reeds met Matt gebeld, een toffe Britse campinguitbater, die net over de grens in Biser zat. Twee maand eerder had ik enkele nachten op zijn camping geslapen, en ik had hem mijn situatie uitgelegd. 'No problem mate!' was zijn antwoord. Het enige wat hij als tegenprestatie verwachtte was een schamele 80 euro (voor 8 maand!!) en een vlag van een land dat ik zou bezoeken om zijn camping wat op te leuken. 'No problem mate!' was dan ook mijn antwoord natuurlijk.

Rijden, rijden en nog eens, jawel u raadt het al, rijden... De eerste dag leg ik een waanzinnige 1400 kilometertjes af, van Adiyaman tot Edirne (net daarvoor eigenlijk). Zestien uur non-stop 'motoplezier' voor de echte fan! Ik weet niet meer of ik nog zo'n grote fan was toen ik in een hotelletje binnenviel. Ik denk dat ik zelfs mijn eigen naam niet meer wist... MAARRR, dat wilde natuurlijk zeggen dat ik de volgende morgen nog een mini-onderhoudje kon geven aan mijn paard, rustig een afdekzeil kon gaan kopen ('t werden er twee, want de motootjes in Turkije zijn meestal wat maatjes kleiner) en op het gemakje de laatste 300 kilometer naar Biser, Bulgarije kon bollen.

Daar aangekomen, tentje opgezet (dat was lang geleden!) en klein vierinkje gehouden met Matt en een koppel Duitsers voor mijn definitieve eindstation. :-) Tijdens dat vierinkje wisten de Duitsers reeds te vertellen dat ze de volgende morgen rechtstreeks naar Istanbul zouden rijden. En toen ze vernamen dat dat ook mijn plan was, boden ze aan om mee te liften. Volgende morgen motootje ingepakt en weggezet, tentje en andere zooi in koffers gezwierd en binnengezet,  en enkel nog gewapend met rugzakje, sportzakje en gitaarzakje in mijn vijf-sterrenvervoer richting Istanboel plaatsgenomen. Karin und Michael, onderweg om hun dochter en Turkse schoonzoon te bezoeken, bleken even tof zonder fles rode wijn en het werd dus een plezierig ritje terug naar de Bosphorus. Aan de grens werd ik nog net niet begroet als een 'regular', maar ja, ze zijn me dan ook enkel gewoon in motopak...

Istanbul! Karin en Michael kennen het beste parkeerplekje van de stad, onderaan de blauwe moskee. Ze tonen me nog wat andere leuke plekjes die ik ervoor nog niet gezien had, maar ik was toch vooral geïnteresseerd in het vinden van een reisagentschap waar ik mijn ticket terug kon 'reactiveren'. In het hoofdkantoor van Turkish Airlines is dit 30 euro en tien minuten later gefikst en heb ik een vlucht voor, jawel, diezelfde nacht om 00.40h! Blij als een kermisvogel trek ik naar de luchthaven waar ik nog snel wat mailtjes stuur naar Cato om haar te verwittigen dat het al bij al nog snel is gegaan en dat ik tien uurtjes later in Bangkok zal staan! Geen respons natuurlijk doordat het in Thailand vier uur later is, en dus iedereen slaapjes doet.

Supervlucht met Turkish Airlines! Goeie service, goed eten en weinig ambetantje kindjes op de vlieger. Wat wilt een vermoeide reiziger nog meer... En zoals belooft landen we na negen uur vliegen in Bangkok, top! Het wordt al snel duidelijk dat de temperatuur hier min of meer dezelfde is, maar de vochtigheid maakt dat ze aanvoelt als lood. Mijn flesje water wordt onmiddellijk omgezet in pareltjes op mijn voorhoofd en elders... De grote terminal wordt wel supergekoeld wat het verschil met buiten immens maakt. Hier kijk ik driftig rond of ik een bekend gezichtje zie in de mensenmassa. Geen Cato. Na een halfuurtje krijg ik telefoon dat ze onderweg is maar door het moordende verkeer in Bangkok weet ze niet hoelang dit zal duren. Na twee en half uur vindt ze een verdwaasde kerel met zijn kop tussen de knieen ergens in een hoekje van de terminal. Het weerzien is geweldig, maar ook wat slaperig! :-) 

Ergens buiten het drukke centrum heeft Cato een plekje gereserveerd in een guesthouse. De eerste indrukken van Thailand: helemaal anders! 's avonds eerste kennismaking met de Thaise keuken waar ik heel blij om ben na twee maanden Turks-Iraans dieet. Twee dagen later wel de bijbehorende overschotten aan vloeistoffen, zowel Cato als ikzelf. Drie maanden niet ziek, maar de Thaise straat-eetcultuur bracht daar een einde aan.

In Bangkok zelf bezoeken we de grootste tempel van het land, Wat Po, vergapen we ons aan de vele shopping-malls en het waanzinnige stadsverkeer met de alomtegenwoordige Tuk-Tuk, laten de vreemde 'lekkernijen' zoals schorpioen en cockroach aan ons voorbij gaan, alsook de vele jongens en meisjes van lichte zeden en de 'ping-pong-shows'. De skytrain is de meest verstandige manier om je te verplaatsen in deze mega-stad, wil je niet in een traffic-jam verzeilen van meerdere uren. 's avonds sporten we wat in Lumphini Park, samen met de vele andere liefhebbers. Er wordt zelfs gratis water voorzien voor de sportievelingen. En op een avond proberen we af te spreken met Paul en Amy, de motards die ik in Turkije leerde kennen. Maar na een overvloedige regenbui (het is hier tenslotte regenseizoen) zit het verkeer zo vast dat we elkaar via de telefoon laten weten dat het niet voor deze keer zal zijn. We regelen verder nog ons visum voor Birma in de hoofdstad en zijn blij dat we deze kunnen verlaten na een hectische week.

Volgende halte; Phitsanulok! Marc, Mint en hun pasgeboren Mia verwelkomen ons in hun huisje. Marc runt een Engels schooltje waar het gezin van leeft. We nemen plaats in het klasje en ondervinden zelf dat je heel wat geduld nodig hebt om hier leerkracht te zijn. De kinderen zijn iets minder 'gedrild' dan bij ons het geval is. De volgende dag liften we met een ex-leerlinge Emily mee naar Sukothai. Een tempelcomplex van 700 jaar oud uitgestrekt over een paar vierkante kilometer, het Angkor-Wat van Thailand. Met gehuurde fietsen is het ideaal om het hele gebied te bezoeken. Nog een dag later huren we motorfietsjes om de streek en de watervallen rond Phitsanulok te verkennen. We worden beloont met een ongelooflijk waterspektakel aan elke waterval daar het regenseizoen is en het de voorbije ganse nacht had doorgeregend. 's avonds nog een lekker restaurantbezoek met het gezin. Marc en Mint weten wat je wel en wat je best niet kan kiezen op het menu als westerling. Geen Gekookte eendenpoten meer voor Cato deze keer!

We beslissen om de eerstvolgende morgen de trein te nemen naar Lampang. De trein loopt doorheen de Jungle en is een leuke afwisseling met de saaie busritten. We missen echter onze stop door een miscommunicatie met de treinbegeleider en belanden reeds in het verre Chang Mai. Wel, geen erg he, globetrotters als we zijn! We vinden een leuke guesthouse, en maken onze planning voor de komende dagen. Mountainbiken, de hill-tribes bezoeken, kooklessen, massages, muey-thai (gevechtsport) wedstrijd bekijken,... Maar ook meer aardse dingen zoals kapper- en wassalonbezoek dringen zich op.

Hoe dat allemaal afloopt is voor de volgende keer! Groeten uit Chang-Mai! ;-)

De eerste dag maar ineens doorgebeten en niet naar Tabriz maar rechtstreeks Turkije binnen. 950km en een grensovergang van slechts twee en half uur later val ik stikkapot op mijn bedje van een maand eerder. Hotel Ararat aan de voet van de gelijknamige berg wordt de plek om te beslissen waar het nu heen moet. Ik had reeds mijn vriend Baris van Bursa terug gecontacteerd en die was toevallig in het zuidoosten om het eind van de Ramadan te vieren bij zijn familie. Na wat over en weer gebeld te hebben beslis ik om richting Adiyaman te rijden waar zijn oom een mogelijke opslagplaats gevonden heeft bij kennissen. Weer 750 kilometertjes later sta ik voor zijn grootvaders huis en word er vriendelijk en nieuwsgierig ontvangen. In deze uithoek van Turkije zijn ze niet echt toeristen gewoon, al zeker niet die van het verloren gelopen type. De volgende dag beslissen we om hem gewoon bij zijn grootvader te laten staan in de achtertuin onder een afdak. De grootvader zelf (71 jaar!!!) verpakt mijn motortje in plastiek en karton alsof het die van hem is, een echt kunstwerk, foto volgt!

Ze willen me niet meer laten gaan... En ze nemen het iets te letterlijk... Wat een fantastische maand was eindigt een beetje in mineur. Na twee dagen doorgebracht te hebben in een douanekantoor, in een 'wat-als-een douanebeambte-nou-ook-nog-eens-een-dikke-lul-was'-situatie ben ik tot de vaststelling gekomen dat de Antwerpse autocontrole nog zo slecht niet is. Eén of andere clown heeft aan de grensovergang waar ik binnenreed vergeten?/niet willen? een datum invullen die aangaf hoelang mijn stalen paard hier al dan niet mocht blijven. OF ze zijn hier in Teheran verdomd goed in het verzinnen van muggenscheten, want het zaakje begon serieus te stinken. Wat ik had voorgenomen als een kleine formaliteit bleek al snel een onoverzienlijke berg sh*t te zijn waar maar geen eind aan kwam. Ook Qatar Airways draagde zijn steentje bij. Die jongens houden van vliegen, dat begrijp ik, maar zoals mijn prijs een vlucht nam...? Wat oorspronkelijk een getal met drie cijfertjes was werd er al snel eentje met vier, en het ééntje vooraan begon al snel te flirten met zijn oudere broertje. Vies dus. En tenzij mijn stalen paard in verwachting is van een jong veulentje begrijp ik niet hoe een kist die oorspronkelijk 380 kilo woog plots richting 600 kilo (WTF!!) ging Resultaat: ticketje Bangkok is een enkeltje naar de vuilbak geworden en den deze mag terug zijn leren botjes aandoen en zijnen bromvelo tweeduizend kilometer verder trappen naar zijn Turkse vrienden. Straks om vijf uur vertrek ik richting Tabriz en hopelijk sta ik ergens morgennamiddag aan de grens.

Maar kom! Genoeg gekanker! Leve Iran! 't was hier geweldig! Vrienden voor 't leven gemaakt hier. Zowel bij de locals als bij m'n collega-reizigers. Ik heb hier geleefd eigenlijk, en niet gereisd. :-) Het zal straks dan ook vreemd aandoen om na zo een maand terug alleen de baan op te moeten. Maar kom... Na Isfahan, waar mijn verslag vorige keer abrupt beëindigd werd, vloog ik terug naar Teheran. Enkele dagen later en enkele vrienden rijker vertrokken we met een groep richting Kaspische zee. Navid zijn 'vakantiehuisje' bleek een kast van een villa te zijn met zes slaapkamers, drie badkamers, drie keukens, zwembad, basketbalveld,... Mooi! 't leven is mooi! Luie ochtenden, playstation-namiddagen, basketbal-avonden en beschonken nachten. It's a mans world! (begrijp me nie verkeerd, grieten had ook leuk geweest, en ja natúúúrlijk bedoel ik dan u hé lieverd!) 

Na one-hell-of-a-time in onze 'mansion' trokken we richting Gorgan. Mijn vriend Ali zijn vader is daar gaan wonen omwille van zijn werk. Of beter gezegd: voormalig werk. Hij was vollop aan het bouwen aan wat het nieuwe hospitaal van Gorgan moest worden toen de regering de kraan dichtdraaide. Geldgebrek omwille van de steeds strenger wordende sancties tegen Iran wellicht. Wat een gigantisch complex moest worden, is niet verder geraakt dan fase 1 waarbij enkel de betonnen structuur van één van de vijf gebouwen rechtop staat. Ali's vader is 'gedegradeerd' tot opzichter van de site en doodt zijn tijd al maanden met komkommers en tomaatjes te kweken tussen de betonmolens. Triest...

Na ons bedrijfsbezoek, maar ook enkele leuke restaurantbezoekjes rijden we de volgende dag terug richting Teheran. Na een helse rit door de bergen, op de meest gevaarlijke weg van Iran, 'S NACHTS, met tegenliggers die blijkbaar niet snel genoeg konden sterven vallen we net niet zonder benzine en komen we lijkbleek maar veilig terug aan. Enkele dagen later vertrok onze klas weer op excursie! Terug naar Isfahan! Jeuj!

Javad, waar ik de vorige keer al had mogen slapen, was blij verrast me terug te zien en nam er met plezier mijn vrienden bij!  Nachtje slapen, binnenstad bezoeken voor de nieuwelingen  en dan hup, de woestijn in! Backgammon, Hok en Chinees poker tot 's morgens zes uur! Voor mij toch, sommigen hielden het uit tot negen... Volgende dag; lemen huisjes maar ook lemen kasteel bezoeken in het dorp. Heel mooi allemaal! 's avonds terug de baan op richting Teheran. Na één uurtje rijden komt een klasgenootje tot de constatatie dat hij een paar slippers armer is. Dit resulteert in een retourtje woestijn en een onvrijwillige inbraak omdat de man met de sleutels aan de andere kant van de horizon verdween. Je begrijpt wel, leut in overvloed... ;-)

Teheran nog maar eens! En weer wat nieuwe vrienden! Maar nu is het dus gedaan... Straks weer de poor lonesome cowboy gaan uithangen op het asfalt staat me nu effe niet aan maar toch lijkt me dat leuker dan in een blauw kraantje, aan het 'blauwe' water op een blauwe maandag te zitten. NIETWAAR COLLEGA'S!? Héhéhé, gemeen...

Groetjes iedereen en tot snel!