Ze willen me niet meer laten gaan... En ze nemen het iets te letterlijk... Wat een fantastische maand was eindigt een beetje in mineur. Na twee dagen doorgebracht te hebben in een douanekantoor, in een 'wat-als-een douanebeambte-nou-ook-nog-eens-een-dikke-lul-was'-situatie ben ik tot de vaststelling gekomen dat de Antwerpse autocontrole nog zo slecht niet is. Eén of andere clown heeft aan de grensovergang waar ik binnenreed vergeten?/niet willen? een datum invullen die aangaf hoelang mijn stalen paard hier al dan niet mocht blijven. OF ze zijn hier in Teheran verdomd goed in het verzinnen van muggenscheten, want het zaakje begon serieus te stinken. Wat ik had voorgenomen als een kleine formaliteit bleek al snel een onoverzienlijke berg sh*t te zijn waar maar geen eind aan kwam. Ook Qatar Airways draagde zijn steentje bij. Die jongens houden van vliegen, dat begrijp ik, maar zoals mijn prijs een vlucht nam...? Wat oorspronkelijk een getal met drie cijfertjes was werd er al snel eentje met vier, en het ééntje vooraan begon al snel te flirten met zijn oudere broertje. Vies dus. En tenzij mijn stalen paard in verwachting is van een jong veulentje begrijp ik niet hoe een kist die oorspronkelijk 380 kilo woog plots richting 600 kilo (WTF!!) ging Resultaat: ticketje Bangkok is een enkeltje naar de vuilbak geworden en den deze mag terug zijn leren botjes aandoen en zijnen bromvelo tweeduizend kilometer verder trappen naar zijn Turkse vrienden. Straks om vijf uur vertrek ik richting Tabriz en hopelijk sta ik ergens morgennamiddag aan de grens.
Maar kom! Genoeg gekanker! Leve Iran! 't was hier geweldig! Vrienden voor 't leven gemaakt hier. Zowel bij de locals als bij m'n collega-reizigers. Ik heb hier geleefd eigenlijk, en niet gereisd. :-) Het zal straks dan ook vreemd aandoen om na zo een maand terug alleen de baan op te moeten. Maar kom... Na Isfahan, waar mijn verslag vorige keer abrupt beëindigd werd, vloog ik terug naar Teheran. Enkele dagen later en enkele vrienden rijker vertrokken we met een groep richting Kaspische zee. Navid zijn 'vakantiehuisje' bleek een kast van een villa te zijn met zes slaapkamers, drie badkamers, drie keukens, zwembad, basketbalveld,... Mooi! 't leven is mooi! Luie ochtenden, playstation-namiddagen, basketbal-avonden en beschonken nachten. It's a mans world! (begrijp me nie verkeerd, grieten had ook leuk geweest, en ja natúúúrlijk bedoel ik dan u hé lieverd!)
Na one-hell-of-a-time in onze 'mansion' trokken we richting Gorgan. Mijn vriend Ali zijn vader is daar gaan wonen omwille van zijn werk. Of beter gezegd: voormalig werk. Hij was vollop aan het bouwen aan wat het nieuwe hospitaal van Gorgan moest worden toen de regering de kraan dichtdraaide. Geldgebrek omwille van de steeds strenger wordende sancties tegen Iran wellicht. Wat een gigantisch complex moest worden, is niet verder geraakt dan fase 1 waarbij enkel de betonnen structuur van één van de vijf gebouwen rechtop staat. Ali's vader is 'gedegradeerd' tot opzichter van de site en doodt zijn tijd al maanden met komkommers en tomaatjes te kweken tussen de betonmolens. Triest...
Na ons bedrijfsbezoek, maar ook enkele leuke restaurantbezoekjes rijden we de volgende dag terug richting Teheran. Na een helse rit door de bergen, op de meest gevaarlijke weg van Iran, 'S NACHTS, met tegenliggers die blijkbaar niet snel genoeg konden sterven vallen we net niet zonder benzine en komen we lijkbleek maar veilig terug aan. Enkele dagen later vertrok onze klas weer op excursie! Terug naar Isfahan! Jeuj!
Javad, waar ik de vorige keer al had mogen slapen, was blij verrast me terug te zien en nam er met plezier mijn vrienden bij! Nachtje slapen, binnenstad bezoeken voor de nieuwelingen en dan hup, de woestijn in! Backgammon, Hok en Chinees poker tot 's morgens zes uur! Voor mij toch, sommigen hielden het uit tot negen... Volgende dag; lemen huisjes maar ook lemen kasteel bezoeken in het dorp. Heel mooi allemaal! 's avonds terug de baan op richting Teheran. Na één uurtje rijden komt een klasgenootje tot de constatatie dat hij een paar slippers armer is. Dit resulteert in een retourtje woestijn en een onvrijwillige inbraak omdat de man met de sleutels aan de andere kant van de horizon verdween. Je begrijpt wel, leut in overvloed... ;-)
Teheran nog maar eens! En weer wat nieuwe vrienden! Maar nu is het dus gedaan... Straks weer de poor lonesome cowboy gaan uithangen op het asfalt staat me nu effe niet aan maar toch lijkt me dat leuker dan in een blauw kraantje, aan het 'blauwe' water op een blauwe maandag te zitten. NIETWAAR COLLEGA'S!? Héhéhé, gemeen...
Groetjes iedereen en tot snel!
Maar kom! Genoeg gekanker! Leve Iran! 't was hier geweldig! Vrienden voor 't leven gemaakt hier. Zowel bij de locals als bij m'n collega-reizigers. Ik heb hier geleefd eigenlijk, en niet gereisd. :-) Het zal straks dan ook vreemd aandoen om na zo een maand terug alleen de baan op te moeten. Maar kom... Na Isfahan, waar mijn verslag vorige keer abrupt beëindigd werd, vloog ik terug naar Teheran. Enkele dagen later en enkele vrienden rijker vertrokken we met een groep richting Kaspische zee. Navid zijn 'vakantiehuisje' bleek een kast van een villa te zijn met zes slaapkamers, drie badkamers, drie keukens, zwembad, basketbalveld,... Mooi! 't leven is mooi! Luie ochtenden, playstation-namiddagen, basketbal-avonden en beschonken nachten. It's a mans world! (begrijp me nie verkeerd, grieten had ook leuk geweest, en ja natúúúrlijk bedoel ik dan u hé lieverd!)
Na one-hell-of-a-time in onze 'mansion' trokken we richting Gorgan. Mijn vriend Ali zijn vader is daar gaan wonen omwille van zijn werk. Of beter gezegd: voormalig werk. Hij was vollop aan het bouwen aan wat het nieuwe hospitaal van Gorgan moest worden toen de regering de kraan dichtdraaide. Geldgebrek omwille van de steeds strenger wordende sancties tegen Iran wellicht. Wat een gigantisch complex moest worden, is niet verder geraakt dan fase 1 waarbij enkel de betonnen structuur van één van de vijf gebouwen rechtop staat. Ali's vader is 'gedegradeerd' tot opzichter van de site en doodt zijn tijd al maanden met komkommers en tomaatjes te kweken tussen de betonmolens. Triest...
Na ons bedrijfsbezoek, maar ook enkele leuke restaurantbezoekjes rijden we de volgende dag terug richting Teheran. Na een helse rit door de bergen, op de meest gevaarlijke weg van Iran, 'S NACHTS, met tegenliggers die blijkbaar niet snel genoeg konden sterven vallen we net niet zonder benzine en komen we lijkbleek maar veilig terug aan. Enkele dagen later vertrok onze klas weer op excursie! Terug naar Isfahan! Jeuj!
Javad, waar ik de vorige keer al had mogen slapen, was blij verrast me terug te zien en nam er met plezier mijn vrienden bij! Nachtje slapen, binnenstad bezoeken voor de nieuwelingen en dan hup, de woestijn in! Backgammon, Hok en Chinees poker tot 's morgens zes uur! Voor mij toch, sommigen hielden het uit tot negen... Volgende dag; lemen huisjes maar ook lemen kasteel bezoeken in het dorp. Heel mooi allemaal! 's avonds terug de baan op richting Teheran. Na één uurtje rijden komt een klasgenootje tot de constatatie dat hij een paar slippers armer is. Dit resulteert in een retourtje woestijn en een onvrijwillige inbraak omdat de man met de sleutels aan de andere kant van de horizon verdween. Je begrijpt wel, leut in overvloed... ;-)
Teheran nog maar eens! En weer wat nieuwe vrienden! Maar nu is het dus gedaan... Straks weer de poor lonesome cowboy gaan uithangen op het asfalt staat me nu effe niet aan maar toch lijkt me dat leuker dan in een blauw kraantje, aan het 'blauwe' water op een blauwe maandag te zitten. NIETWAAR COLLEGA'S!? Héhéhé, gemeen...
Groetjes iedereen en tot snel!
RSS Feed