Helleeuuww!! Gegroet iedereentjes vanuit het nu wel heel erg hete Iran. De temperatuur daalt hier 's nachts zelfs niet onder de 35 graden! Welnu, 's nachts heb je nog airco, maar overdag tussen 12 en 17 uur blijf je best gewoon binnen. Buiten sleep je jezelf voort, zeker als je weet dat je niet mag drinken noch eten. En dat begint een beetje te wegen eigenlijk... Na enkele weken nu in Iran, is het moeilijk jezelf bezig te houden in de namiddag. Films kijken en dutjes doen is maar leuk voor effe...
Ik heb besloten om de moto aan de kant te laten staan omwille van het weer. Ook als je weet dat de binnenlandse vluchten SPOTgoedkoop zijn, is de keuze snel gemaakt (sorry Greenpeace...). Ik boek drie vluchten; eentje naar Shiraz, eentje naar Isfahan en dan weer terug naar Teheran. Op minder dan een uurtje sta ik in het mooie Shiraz wat anders 10 tot 12 uur zwoegen met de moto had geweest.
Shiraz is weliswaar nog wat warmer dan Teheran en de eerste dag op hotel kom ik enkel in de voormiddag mijn kamer uit. Shiraz zou de makkelijkste stad zijn om mijn visum te verlengen en dat blijkt ook te kloppen. Na wat over en weergeloop tussen het Ministry of Foreign Affairs, de bank en het copycentertje heb ik drie uurtjes later een extra maandje kleven in mijn paspoort. De officier vroeg zich wellicht zoals jullie af waarom dit nodig was? Wel, omdat ik een vlucht neem vanuit Teheran richting Bangkok de 8ste augustus en ook de moto van daaruit naar huis stuur. Geen Georgie en Armenie dus omdat het me hier zo bevalt en ik met mijn nieuwe vrienden van Teheran ook al plannen heb gemaakt om richting Kaspische zee te trekken eind deze maand. ;-) Maar Shiraz dus! 's avonds waag ik me toch nog even naar buiten en leer de uitbater van de snackbar kennen die een aardig woordje Duits kan. Hij raadt me aan toch nog even een moskee te bezoeken wat verderop, en gelijk had hij! De naam ontgaat me nu even, maar mooi was het zeker! Binnenplein met vijver en fonteinen, spiegelwanden sieren alle ingangen en de mooie blauwe domes stijgen boven alles uit! Ik keer tevreden terug! ;-) De volgende dag leer ik Narjes kennen. Een jonge vrouw van 29 jaar die me heel de dag rondleidt door de stad. Mooie parken omringen de tombes van de bekende Perzische dichters Hafez en Saadi. Prima locaties waar we openhartige gesprekken hebben. Leuk om ook eens kennis te maken met de vrouwelijke beleving van het land!
Momenteel zit ik in het mooie Isfahan. Met zijn mooie bruggen, handgeknoopte tapijten en schitterend Imam Square zeker een bezoek waard. Ik heb hier (weeral) een schitterende host! Hij is misschien iets te hard bezeten door vrouwelijk schoon, maar oh zo grappig en attent. Jammer genoeg zal ik volgende keer verder verslag moeten uitbrengen want het internetcafe waar ik me nu bevind dooft zijn lichten dus ik denk dat ze willen sluiten. Dus tot volgende keer lieve vrienden!
Groetjes!

Hoi hoi iedereen! Weer effe updaten! Na mijn ietwat mindere ervaring in het stadje Zanjan, zit ik nu dus in de hoofdstad Teheran. Mijn host Ali is ronduit geweldig! Ik verblijf hier nu al bijna een week en heb superveel plezier met hem en zijn vrienden. Hij rijdt me urenlang rond om de stad te bezoeken, neemt me mee op restaurant, mee naar feestjes bij vrienden,... Geen enkele moeite is hem teveel, zowaar dat ik me er wat ongemakkelijk bij voel soms. Ik moet hem soms echt temperen! Wanneer ik zei dat ik nieuwe motorolie zocht, 15W50 bij voorkeur, rijdt hij met mij zo'n twintig garages af om net díe motorolie te zoeken. Blijkt dat 20W50 net iets populairder is in Iran! Het kost me hééél wat moeite om hem te overtuigen dat deze ook niet slecht is... En gisteren, op een feestje, sleurde hij een andere kerel naar buiten omdat die laatste het had durven wagen me te ¨'beledigen'. Hij had nochtans enkel gezegd dat zijn land letterlijk en figuurlijk groter was dan België. Ook hier had ik weer wat overredingskracht nodig om de boel niet uit de hand te laten lopen. Maar hij is echt geweldig, evenals zijn beste vrienden Mahboud en Navid. Ik heb de Turkse gastvrijheid mogen beleven, maar dit... Dit is een gastvrijheid die ik tot voor  enkele weken niet voor mogelijk had gehouden.

Iran is een heel intrigerend land, vol met tegenstellingen. Je hebt een publiek leven, en een privéleven hier. Publiekelijk houdt je je aan de regels, achter de schermen gaan alle remmen los. Alcohol, vrouwen, facebook,... no problem. Gisteren ontmoette ik verschillende Iraanse meisjes op een feestje. Niet enkel hun haar was onbedekt, if you catch my drift... Ook cosmeticabedrijven en plastische chirurgen doen hier wellicht gouden zaken. Mijn ogen hun apetijt is weer even gestild... :-)

Het regime mag dan wel de vrijheid van de mensen inperken, maar dit gaat niet op wanneer een Iraniër achter het stuur kruipt. Hoewel de verkeersinfrastructuur niet slecht is wordt zowat elk verkeersregeltje aan de spreekwoordelijke laars gelapt. Rode lichten worden genegeerd, spookrijden is doodnormaal en een voetganger is niet veel meer dan de vlieg die aan de vooruit plakt. Ik zoek nog liever een winkeltje wat verderop dan het winkeltje dichtbij aan de overkant... Ik ben dan ook blij dat ik mijn persoonlijke chauffeur heb hier.

Welnu, last but not least, mijn reisschema. Ik heb besloten het te wijzigen en dus niet naar Pakistan en India te rijden. Ik heb tevergeefs gezocht naar andere reizigers die ook eventueel de doorsteek wilden maken, wat maakt dat ik alleen zou moeten rijden. Nu de consul hier in Teheran raadde het me reeds af. Niet alleen Pakistaanse terroristen maar ook Iraanse gewapende drugsbendes hebben het voor het zeggen in Baluchistan. Er zijn regelmatig vuurgevechten met de politie en het leger. Nu een reis moet een reis blijven, en het zou dus jammer zijn ergens in een keldertje op mijn blote knietjes voor mijn leven te moeten smeken. Ook videoboodschappen naar huis sturen voor ons ma haar spaarcentjes lijkt me niet zo tof. Maar ook het weer is een dooddoener. Bij temperaturen van 50(!) graden moet ik toegeven dat er niet veel fun meer te beleven valt in een motopak. En om het compleet te maken kan je best ook niet drinken in het openbaar omwille van de Ramadan die nu bezig is. Daarbovenop doet de Indiase ambassade moeilijk over het uitreiken van een visum. Vermoedelijk omdat ze het Pakistaans visum hebben zien kleven in mijn paspoort. De twee landen zijn niet echt dikke vriendjes te noemen. Deze zondag zou ik terug naar de ambassade moeten gaan om een intervieuw af te leggen voor de consul zelf omdat ze het 'van-België-naar-India-met-de-moto-verhaal' toch maar een beetje vreemd vinden. Je begrijpt dat ik mijn zondag niet in een suffe ambassade wil verslijten om me te verantwoorden tegen een oude vent die ruikt naar tandoori-chicken...

Geen India dus, en ook geen Pakistan! Maar niet getreurd, er is een alternatief! Ik ga proberen om Georgië en Armenië alsnog mee te pikken om daarna dan stillaan af te ronden in Turkije. Turkije is wellicht ook het interessantste land om mijn moto terug naar huis te sturen, wat een pijnlijk afscheid wordt. Ook wij twee zijn dichter naar elkaar gegroeid! ;-) Maar zover zijn we dus nog niet, eerst nog wat genieten van het heerlijke Perzië! 

Tot later iedereen!

Lang wachten; daar begint het mee! Mijn grensovergang duurde maar liefst 5 uur. Tesamen met heel wat Turkse en Iraanse chauffeurs werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld. Een wirwar van loketjes, turkse fixers, ambtenaren die er niet van te onderscheiden vielen, arabisch schrift, een beetje omkoopgeld, wéér een nieuwe taal en dit alles onder de steeds presente loden zon... Pas als ik gezworen heb geen "pussy, wodka or whiskey" het land binnen te smokkelen en mijn speelkaarten de vuilbal inkieper, word mijn Carnet de Passage afgestempeld en mag ik het land van de Ayatollahs binnenrijden.

Je rijdt een andere wereld in, dat voel je meteen. Turkije leek slechts een vage herinnering met zijn latijns schrift en zijn plots heel westers aandoende cultuur. Hier geen reclameborden met vertrouwde logo's meer. Geen goed geasfalteerde hoodbanen noch verkeersregels. Ik baan me een weg naar het eerste tankstation en vind voorlopig nog ongelode benzine. Er wordt een tankkaart van een collega gebruikt en er wordt al uitvoerig gevraagd van waar ik ben en wat ik hier kom doen. Iraniers zijn su-per-vriendelijk en was ik al een bezienswaardigheid in Turkije, wel hier al helemaal!

Na een urenlange rit kom ik eindelijk aan in Tabriz. Als ik even vertwijfeld sta rond te kijken langs de kant van de weg word ik omringd door hulpvaardige mensen. Farid, mijn gastheer, komt ook al snel opduiken en leidt me naar zijn appartement. Een vriendelijke kerel die Farid, en we moeten ons al bedwingen om niet heel de nacht door te kletsen. De volgende morgen moeten we er reeds uit om vijf uur...

...om een bergje te gaan beklimmen! Wat de avond ervoor nog werd voorgesteld als een kleine wandeling, bleek de hoogste top van de provincie te zijn! Met zijn 4000 meter was de Gan op zijn minst ontzagwekkend te noemen in het prille ochtendlicht. Maar lang verhaal kort, we hebben het gehaald! Vraag me alleen niet hoe... Ook mijn beentjes zijn er niet over te spreken.

Ik heb een leuke tijd bij Farid, bezoek met hem de stad en praat met hem over de situatie in zijn land. Al snel wordt het me duidelijk dat vele mensen hier kost wat kost het imago van hun land willen redden. Ze weten dat wij een negatieve berichtgeving hebben en vinden dat jammer. Ik moet al snel toegeven dat die berichtgeving inderdaad niet opgaat voor de bevolking. Wat het regime betreft volgt Farid me dan weer, vele mensen voelen zich hier opgesloten en allesbehalve vrij....

Na drie nachten besluit ik om door te rijden richting Teheran. Ik heb een tussenstop ingelast in Zanjan waar ik me nu bevind want in deze hitte (richting 40 graden) hou je het niet langer uit dan 300 kilometer. Het hotelletje hier ben ik dan weer minder over te spreken. Er wordt me een toeristenprijs aangeboden die wel héél erg hoog ligt. Na wat geruzie met de hoteleigenaar krijg ik er wel wat af, maar betaal nog steeds teveel voor een schamele éénpersoonskamer. Ach, morgen rijd ik al weer door naar de hoofdstad waar ik wellicht weer met open armen ontvangen zal worden.

Oh ja, ik heb dit berichtje niet zelf gepost, dat heeft mijn lieve Catootje gedaan. Mijn blog is hier geblocked en ook facebook en youtube zijn hier illegaal. Het kan dus wel weer even duren voor ik iets laat weten.

Groetjes iedereen!

...volgens sommigen toch! Nee, morgen kan ik eindelijk aan het nieuwe hoofdstuk Iran beginnen. Eindelijk iets nieuw! Na één maand Turkije heb ik het hier wel wat gehad. En het laatste stadje Dogubayazit is al helemaal niets om over naar huis te schrijven, buiten het Ishak Pasa Palace met op de achtergrond Mount Ararat! Beiden zijn een streling voor het oog, dat is het minste wat je kan zeggen.

Iran wordt een héél avontuur, dat staat vast. Op de gastvrijheid valt in ieder geval al niets op aan te merken, heb reeds meerdere uitnodigingen in meerdere steden op zak om bij mensen te logeren. Qua accomodatie gaat het dus redelijk goedkoop worden denk ik... ;-)

Wat moeilijker word is bijvoorbeeld het geld. Iran is een cash-only staat. Geldautomaten, travellercheques of zoiets als Western Union zijn niet voorhanden. Je moet het doen met het geld dat je binnenbrengt. Het is dus wat zoeken hoeveel je meeneemt, in wat voor valuta en waar je het allemaal kan verstoppen om veiligheidsredenen.

Ook de grens is geen lachterje. Ik las vandaag nog dat sommigen er vier uur over deden om er doorheen te geraken. Er zijn zogeheten 'fixers' aan de grens die je helpen al je formaliteiten in orde te brengen, maar die werken uiteraard niet voor niets...

Ook voor de motor hebben ze wat moeilijkheden in petto. Benzine wordt normaliter slechts verkocht aan Iranezen met een tankkaart. Maar je zou er ook zonder ééntje kunnen aangeraken, fingers crossed dus... De benzine is ook gelood, zoals bij ons vroeger. Niet ideaal voor de katalysator en de sproeikopjes... Op doorreis zal hij het echter wel overleven. Ook het octaangehalte ligt lager in Iran, maar tot 91 ron zou dit ook geen probleem mogen vormen.

Tabriz is m'n eerste stop, om dan door te reizen naar Teheran, Shiraz, Isfahan en dan Zahedan. Die laatste is echter nog de vraag, want over Pakistan heb ik zo nog m'n twijfels. Een Aussie die van de andere kant kwam, is er in geslaagd. Weliswaar met een militair achterop heel de weg, en met een tergend traag tempo (tien, twaalf uur per dag) in een verschroeiende hitte. Het Brits koppel dat ik ontmoette in Istanbul heeft geopteerd om via Dubaï te reizen, omdat de laatste berichten niet zo optimistisch waren.

Maar eerst Iran dus! Ambassade verwittigen morgen zodat zij me kunnen volgen doorheen Iran. Nu weet je waar je belastinggeld naartoe gaat! ;-)

Groetjes iedereen en tot snel! Merci voor de mails en de comments ook!