Lang wachten; daar begint het mee! Mijn grensovergang duurde maar liefst 5 uur. Tesamen met heel wat Turkse en Iraanse chauffeurs werd mijn geduld zwaar op de proef gesteld. Een wirwar van loketjes, turkse fixers, ambtenaren die er niet van te onderscheiden vielen, arabisch schrift, een beetje omkoopgeld, wéér een nieuwe taal en dit alles onder de steeds presente loden zon... Pas als ik gezworen heb geen "pussy, wodka or whiskey" het land binnen te smokkelen en mijn speelkaarten de vuilbal inkieper, word mijn Carnet de Passage afgestempeld en mag ik het land van de Ayatollahs binnenrijden.
Je rijdt een andere wereld in, dat voel je meteen. Turkije leek slechts een vage herinnering met zijn latijns schrift en zijn plots heel westers aandoende cultuur. Hier geen reclameborden met vertrouwde logo's meer. Geen goed geasfalteerde hoodbanen noch verkeersregels. Ik baan me een weg naar het eerste tankstation en vind voorlopig nog ongelode benzine. Er wordt een tankkaart van een collega gebruikt en er wordt al uitvoerig gevraagd van waar ik ben en wat ik hier kom doen. Iraniers zijn su-per-vriendelijk en was ik al een bezienswaardigheid in Turkije, wel hier al helemaal!
Na een urenlange rit kom ik eindelijk aan in Tabriz. Als ik even vertwijfeld sta rond te kijken langs de kant van de weg word ik omringd door hulpvaardige mensen. Farid, mijn gastheer, komt ook al snel opduiken en leidt me naar zijn appartement. Een vriendelijke kerel die Farid, en we moeten ons al bedwingen om niet heel de nacht door te kletsen. De volgende morgen moeten we er reeds uit om vijf uur...
...om een bergje te gaan beklimmen! Wat de avond ervoor nog werd voorgesteld als een kleine wandeling, bleek de hoogste top van de provincie te zijn! Met zijn 4000 meter was de Gan op zijn minst ontzagwekkend te noemen in het prille ochtendlicht. Maar lang verhaal kort, we hebben het gehaald! Vraag me alleen niet hoe... Ook mijn beentjes zijn er niet over te spreken.
Ik heb een leuke tijd bij Farid, bezoek met hem de stad en praat met hem over de situatie in zijn land. Al snel wordt het me duidelijk dat vele mensen hier kost wat kost het imago van hun land willen redden. Ze weten dat wij een negatieve berichtgeving hebben en vinden dat jammer. Ik moet al snel toegeven dat die berichtgeving inderdaad niet opgaat voor de bevolking. Wat het regime betreft volgt Farid me dan weer, vele mensen voelen zich hier opgesloten en allesbehalve vrij....
Na drie nachten besluit ik om door te rijden richting Teheran. Ik heb een tussenstop ingelast in Zanjan waar ik me nu bevind want in deze hitte (richting 40 graden) hou je het niet langer uit dan 300 kilometer. Het hotelletje hier ben ik dan weer minder over te spreken. Er wordt me een toeristenprijs aangeboden die wel héél erg hoog ligt. Na wat geruzie met de hoteleigenaar krijg ik er wel wat af, maar betaal nog steeds teveel voor een schamele éénpersoonskamer. Ach, morgen rijd ik al weer door naar de hoofdstad waar ik wellicht weer met open armen ontvangen zal worden.
Oh ja, ik heb dit berichtje niet zelf gepost, dat heeft mijn lieve Catootje gedaan. Mijn blog is hier geblocked en ook facebook en youtube zijn hier illegaal. Het kan dus wel weer even duren voor ik iets laat weten.
Groetjes iedereen!
Je rijdt een andere wereld in, dat voel je meteen. Turkije leek slechts een vage herinnering met zijn latijns schrift en zijn plots heel westers aandoende cultuur. Hier geen reclameborden met vertrouwde logo's meer. Geen goed geasfalteerde hoodbanen noch verkeersregels. Ik baan me een weg naar het eerste tankstation en vind voorlopig nog ongelode benzine. Er wordt een tankkaart van een collega gebruikt en er wordt al uitvoerig gevraagd van waar ik ben en wat ik hier kom doen. Iraniers zijn su-per-vriendelijk en was ik al een bezienswaardigheid in Turkije, wel hier al helemaal!
Na een urenlange rit kom ik eindelijk aan in Tabriz. Als ik even vertwijfeld sta rond te kijken langs de kant van de weg word ik omringd door hulpvaardige mensen. Farid, mijn gastheer, komt ook al snel opduiken en leidt me naar zijn appartement. Een vriendelijke kerel die Farid, en we moeten ons al bedwingen om niet heel de nacht door te kletsen. De volgende morgen moeten we er reeds uit om vijf uur...
...om een bergje te gaan beklimmen! Wat de avond ervoor nog werd voorgesteld als een kleine wandeling, bleek de hoogste top van de provincie te zijn! Met zijn 4000 meter was de Gan op zijn minst ontzagwekkend te noemen in het prille ochtendlicht. Maar lang verhaal kort, we hebben het gehaald! Vraag me alleen niet hoe... Ook mijn beentjes zijn er niet over te spreken.
Ik heb een leuke tijd bij Farid, bezoek met hem de stad en praat met hem over de situatie in zijn land. Al snel wordt het me duidelijk dat vele mensen hier kost wat kost het imago van hun land willen redden. Ze weten dat wij een negatieve berichtgeving hebben en vinden dat jammer. Ik moet al snel toegeven dat die berichtgeving inderdaad niet opgaat voor de bevolking. Wat het regime betreft volgt Farid me dan weer, vele mensen voelen zich hier opgesloten en allesbehalve vrij....
Na drie nachten besluit ik om door te rijden richting Teheran. Ik heb een tussenstop ingelast in Zanjan waar ik me nu bevind want in deze hitte (richting 40 graden) hou je het niet langer uit dan 300 kilometer. Het hotelletje hier ben ik dan weer minder over te spreken. Er wordt me een toeristenprijs aangeboden die wel héél erg hoog ligt. Na wat geruzie met de hoteleigenaar krijg ik er wel wat af, maar betaal nog steeds teveel voor een schamele éénpersoonskamer. Ach, morgen rijd ik al weer door naar de hoofdstad waar ik wellicht weer met open armen ontvangen zal worden.
Oh ja, ik heb dit berichtje niet zelf gepost, dat heeft mijn lieve Catootje gedaan. Mijn blog is hier geblocked en ook facebook en youtube zijn hier illegaal. Het kan dus wel weer even duren voor ik iets laat weten.
Groetjes iedereen!
RSS Feed