De eerste dag maar ineens doorgebeten en niet naar Tabriz maar rechtstreeks Turkije binnen. 950km en een grensovergang van slechts twee en half uur later val ik stikkapot op mijn bedje van een maand eerder. Hotel Ararat aan de voet van de gelijknamige berg wordt de plek om te beslissen waar het nu heen moet. Ik had reeds mijn vriend Baris van Bursa terug gecontacteerd en die was toevallig in het zuidoosten om het eind van de Ramadan te vieren bij zijn familie. Na wat over en weer gebeld te hebben beslis ik om richting Adiyaman te rijden waar zijn oom een mogelijke opslagplaats gevonden heeft bij kennissen. Weer 750 kilometertjes later sta ik voor zijn grootvaders huis en word er vriendelijk en nieuwsgierig ontvangen. In deze uithoek van Turkije zijn ze niet echt toeristen gewoon, al zeker niet die van het verloren gelopen type. De volgende dag beslissen we om hem gewoon bij zijn grootvader te laten staan in de achtertuin onder een afdak. De grootvader zelf (71 jaar!!!) verpakt mijn motortje in plastiek en karton alsof het die van hem is, een echt kunstwerk, foto volgt!
Diezelfde dag nemen we de bus richting Osmaniye waar ik me nu bevind en nog twee dagen bij Baris, zijn vrouw Ilkay en haar familie mag blijven. Morgen neem ik hier de bus naar Adana, daar vervolgens het vliegtuig naar Istanbul en van daar uiteindelijk richting mijne lieverd! Ons Catootje zit reeds sinds vrijdag in Bangkok en ik zal verdomd blij zijn haar terug te zien!
Tot dan iedereen! Volgende keer wat uitvoeriger terug
RSS Feed