...niet dat het ervoor al zo druk was. ;-) Momenteel zitten we in Thailand, vlakbij het Khao Yai, National Park. We hebben besloten om hier een weekje te blijven omdat we de constante verplaatsingen een beetje zat waren. Reizen is tof, maar soms wat langere tijd op dezelfde plek blijven en eens niet met busschema's en guesthouse-ratings bezig zijn kan ook eens leuk zijn. We kozen Khao Yai omdat we hier, wel euh, min of meer in het groen zitten. Terwijl we hadden gehoopt op een plekje vlakbij of zelfs in het park (wat een door Unesco beschermd regenwoud is) zitten we er op 20 kilometertjes van, op een redelijk drukke baan, wegens gebrek aan betere alternatieven. Onze guesthouse/lodge loopt gelukkig ver genoeg naar achteren uit dat je daar toch kan genieten van de rust in de grote tuin, aan het zwembad! Wel, moest het een dagje niet regenen uiteraard... Het park zelf zullen we morgen uitgebreid bezoeken.
Dit is dan ook onze laatste stop in Thailand vooraleer we Cambodia binnentrekken. We kregen slechts een visum aan de grens van Myanmar van 15 dagen en hebben dat dan maar vooral gebruikt om een oude vriend van me te bezoeken in Singburi en daar dan maar een tijdje te blijven. Geert maakte heel wat tijd vrij (hij bouwt momenteel een kippenboerderij!) om ons rond te leiden in deze uithoek van Thailand waar het toerisme je nog niet om de oren geslagen wordt. Zelfs de bus ernaartoe vanuit Mae Sot maakte een 'speciale' tussenstop voor ons. Ergens halfweg de autostrade aan een betonnen oversteekbrug die enkel leidde naar, wel euh..., de andere kant van de autostrade. Wat een service! Zeker nadat we wel de prijs hadden mogen betalen naar de eindbestemming, Bangkok, drie uur verder... Liften dan maar! Een brave ziel die we aan de kant krijgen na wat pogingen wijzigt er zelfs zijn route voor om ons weer in de tegenovergestelde richting naar Singburi te rijden. Onze buschauffeur had vast een zware dag, want vijf kilometertjes terug had men nog zo'n mooi afritje gemaakt... Singburi dus! Een lokale 'foor' met meestal dezelfde spelletjes houdt ons enkele avonden zoet en ik win weliswaar een Spongebob van een kleine vierkante meter! Een onverwacht cadeautje voor Geert zijn vriendin dan maar gezien ik verder reizen met mijn nieuwe vriend niet echt zie zitten. We kenden elkaar dan ook nog niet zo goed... Verder neemt Geert ons nog mee naar een, ja hoor, tempelcomplex met een buddhaatje van zo'n 30 meter hoog. Leuk omwille van de enige toeristen in de weide omtrek maar ook dit hadden we eigenlijk al gezien... Wat oude verhalen ophalen met Geert bij een Thaise-fondue (gemarineerd met een flesje Thaise whisky) later die avond is dan altijd weer leuk...
Mae-Sot vanwaar we daarvoor dus kwamen (ik merk dat ik deze keer bij het staartje begonnen ben! Tja, nu we toch bezig zijn...) wilden we beiden graag doen omdat we daar beiden net een boek over gelezen hadden. Restless Souls van Phil Thornton handelt over deze grensstad die weinig te bieden heeft voor de doorsnee bezoeker, maar toch heel wat buitenlanders aantrekt in de vorm van NGO-werkers die de stroom vluchtelingen uit Myanmar tracht in goede banen te leiden, oorlogsveteranen die op zoek zijn naar een beetje 'actie' en daarbij de Karen-stam proberen te helpen die nog steeds de overheid in Myanmar bekampt, maar ook mensen die illegaal ge-exporteerde edelstenen zoals robijnen en jade uit Myanmar komen kopen. De robijnen uit Myanmar zouden tenslotte tot de zuiverste ter wereld behoren. Ik had mijn exemplaren dan ook al in het land zelf gekocht, wat ze waard zijn dat moet nog blijken uiteraard! Ach, een gokje nu en dan... :-) In onze guesthouse komen we al snel wat Birmanezen (danku, Robin, voor deze vindingrijke oplossing!) tegen die ons dan ook vragen of we niet geinteresseerd zijn om Engelse les te geven aan vluchtelingen. Misschien een ideetje voor later?
Mae Sot waren we dus binnengekomen via Myawaddy aan de Myanmarese zijde. Deze grensovergang was tot voor enkele weken enkel over te steken met een speciale toelating die heel wat tijd in beslag nam om te bemachtigen. We waren dan ook trots, maar tevens ongerust om een van de eerste te zijn die deze weg namen om het land weer te verlaten. Vanuit Hpa-An rijden we met een gezin/vrienden? (we weten het niet, niemand sprak engels) mee daar er nog geen bussen worden ingelegd op deze route. Enkele militaire checkpoints en wat ingedommelde dorpjes later moesten we besluiten dat het al bij al nog vlot verlopen was. Ik herinner me andere grenzen, en nog niet zo lang geleden...
Hpa-An was dus onze laatste halte in Myanmar. De 'Golden Rock' bevindt zich hier, maar die hebben we bewust links laten liggen. Pagoda nummer xxxxxxxxx op een Gouden Rots zei ons niet zoveel en we wilden graag de grotten verkennen die ze, ja hoor, ook omgetoverd hadden tot bidhuizen. Pikdonker, een geurtje van iets tussen zwavel en amoniak, en het constante 'getsjirp' van vleermuizen. Net iets anders dan het in de reisgids stond dus! En ook hier; schoentjes uit lieve kinderen! Dus dat de vleermuizendrek tussen je teentjes tot aan je enkels reikt moet je erbij nemen! :-)
Hpa-An hadden we dan weer op zijn beurt bereikt met een busreis vanuit het prachtige Bagan. De bootreis vanuit Mandalay hiernaartoe was een zalig dagje luieren op de Iyarwaddy-rivier. Het landschap glijdt aan je voorbij, en het enige dat je moet doen is getuige zijn van de enkele stops waar ze zoals onze oude Buildragers lading aan en af de wal dragen.
Bagan is samen met Inle lake de twee 'must-do's' in Myanmar. En dat heeft ook de overheid geweten. Als we 's avonds aankomen worden we onmiddelijk begeleid naar een tolhuisje waar je, wil je de stad binnenkomen, vriendelijk wordt verzocht 15 Mister Washingtons neer te tellen. Welkom! Hopelijk zal dit geld in de toekomst ook gebruikt worden voor het onderhoud en de bescherming van deze uitgetrekte site die wondermooi te noemen is. Een zonsop- of ondergang vanop een van de grotere pagoda's is een ervaring. Je kan er ook net als in Cappadocie een ballonvaart over nemen maar dan betaal je jezelf wel blauw.
Goed, na hier toch weer een tijdje gezeten te hebben ga ik nog proberen wat fotootjes te uploaden. Gelukkig is mijn Gopro cameraatje ook een goede reisgezel gebleken want mijn Sony heeft de geest al enige tijd gelaten. Tot de volgende iedereen!
Rochdi.
Dit is dan ook onze laatste stop in Thailand vooraleer we Cambodia binnentrekken. We kregen slechts een visum aan de grens van Myanmar van 15 dagen en hebben dat dan maar vooral gebruikt om een oude vriend van me te bezoeken in Singburi en daar dan maar een tijdje te blijven. Geert maakte heel wat tijd vrij (hij bouwt momenteel een kippenboerderij!) om ons rond te leiden in deze uithoek van Thailand waar het toerisme je nog niet om de oren geslagen wordt. Zelfs de bus ernaartoe vanuit Mae Sot maakte een 'speciale' tussenstop voor ons. Ergens halfweg de autostrade aan een betonnen oversteekbrug die enkel leidde naar, wel euh..., de andere kant van de autostrade. Wat een service! Zeker nadat we wel de prijs hadden mogen betalen naar de eindbestemming, Bangkok, drie uur verder... Liften dan maar! Een brave ziel die we aan de kant krijgen na wat pogingen wijzigt er zelfs zijn route voor om ons weer in de tegenovergestelde richting naar Singburi te rijden. Onze buschauffeur had vast een zware dag, want vijf kilometertjes terug had men nog zo'n mooi afritje gemaakt... Singburi dus! Een lokale 'foor' met meestal dezelfde spelletjes houdt ons enkele avonden zoet en ik win weliswaar een Spongebob van een kleine vierkante meter! Een onverwacht cadeautje voor Geert zijn vriendin dan maar gezien ik verder reizen met mijn nieuwe vriend niet echt zie zitten. We kenden elkaar dan ook nog niet zo goed... Verder neemt Geert ons nog mee naar een, ja hoor, tempelcomplex met een buddhaatje van zo'n 30 meter hoog. Leuk omwille van de enige toeristen in de weide omtrek maar ook dit hadden we eigenlijk al gezien... Wat oude verhalen ophalen met Geert bij een Thaise-fondue (gemarineerd met een flesje Thaise whisky) later die avond is dan altijd weer leuk...
Mae-Sot vanwaar we daarvoor dus kwamen (ik merk dat ik deze keer bij het staartje begonnen ben! Tja, nu we toch bezig zijn...) wilden we beiden graag doen omdat we daar beiden net een boek over gelezen hadden. Restless Souls van Phil Thornton handelt over deze grensstad die weinig te bieden heeft voor de doorsnee bezoeker, maar toch heel wat buitenlanders aantrekt in de vorm van NGO-werkers die de stroom vluchtelingen uit Myanmar tracht in goede banen te leiden, oorlogsveteranen die op zoek zijn naar een beetje 'actie' en daarbij de Karen-stam proberen te helpen die nog steeds de overheid in Myanmar bekampt, maar ook mensen die illegaal ge-exporteerde edelstenen zoals robijnen en jade uit Myanmar komen kopen. De robijnen uit Myanmar zouden tenslotte tot de zuiverste ter wereld behoren. Ik had mijn exemplaren dan ook al in het land zelf gekocht, wat ze waard zijn dat moet nog blijken uiteraard! Ach, een gokje nu en dan... :-) In onze guesthouse komen we al snel wat Birmanezen (danku, Robin, voor deze vindingrijke oplossing!) tegen die ons dan ook vragen of we niet geinteresseerd zijn om Engelse les te geven aan vluchtelingen. Misschien een ideetje voor later?
Mae Sot waren we dus binnengekomen via Myawaddy aan de Myanmarese zijde. Deze grensovergang was tot voor enkele weken enkel over te steken met een speciale toelating die heel wat tijd in beslag nam om te bemachtigen. We waren dan ook trots, maar tevens ongerust om een van de eerste te zijn die deze weg namen om het land weer te verlaten. Vanuit Hpa-An rijden we met een gezin/vrienden? (we weten het niet, niemand sprak engels) mee daar er nog geen bussen worden ingelegd op deze route. Enkele militaire checkpoints en wat ingedommelde dorpjes later moesten we besluiten dat het al bij al nog vlot verlopen was. Ik herinner me andere grenzen, en nog niet zo lang geleden...
Hpa-An was dus onze laatste halte in Myanmar. De 'Golden Rock' bevindt zich hier, maar die hebben we bewust links laten liggen. Pagoda nummer xxxxxxxxx op een Gouden Rots zei ons niet zoveel en we wilden graag de grotten verkennen die ze, ja hoor, ook omgetoverd hadden tot bidhuizen. Pikdonker, een geurtje van iets tussen zwavel en amoniak, en het constante 'getsjirp' van vleermuizen. Net iets anders dan het in de reisgids stond dus! En ook hier; schoentjes uit lieve kinderen! Dus dat de vleermuizendrek tussen je teentjes tot aan je enkels reikt moet je erbij nemen! :-)
Hpa-An hadden we dan weer op zijn beurt bereikt met een busreis vanuit het prachtige Bagan. De bootreis vanuit Mandalay hiernaartoe was een zalig dagje luieren op de Iyarwaddy-rivier. Het landschap glijdt aan je voorbij, en het enige dat je moet doen is getuige zijn van de enkele stops waar ze zoals onze oude Buildragers lading aan en af de wal dragen.
Bagan is samen met Inle lake de twee 'must-do's' in Myanmar. En dat heeft ook de overheid geweten. Als we 's avonds aankomen worden we onmiddelijk begeleid naar een tolhuisje waar je, wil je de stad binnenkomen, vriendelijk wordt verzocht 15 Mister Washingtons neer te tellen. Welkom! Hopelijk zal dit geld in de toekomst ook gebruikt worden voor het onderhoud en de bescherming van deze uitgetrekte site die wondermooi te noemen is. Een zonsop- of ondergang vanop een van de grotere pagoda's is een ervaring. Je kan er ook net als in Cappadocie een ballonvaart over nemen maar dan betaal je jezelf wel blauw.
Goed, na hier toch weer een tijdje gezeten te hebben ga ik nog proberen wat fotootjes te uploaden. Gelukkig is mijn Gopro cameraatje ook een goede reisgezel gebleken want mijn Sony heeft de geest al enige tijd gelaten. Tot de volgende iedereen!
Rochdi.
RSS Feed