Hoi iedereen! Heb vorige week eindelijk de tijd gevonden/ tijd gemaakt op mijn foto's erop te gooien. Na drie uurtje in een internetcafeetje te hebben doorgebracht slaagde ik er in ze te uploaden waarna de zin om ze van commentaar te voorzien echter wel helemaal verdwenen was. Welnu vandaag is dat wel gelukt en ziehier, ge krijgt er ineens een updatetje (!) bij. :-)
Ondertussen zitten Cato en ik in Cambodia. Na Khao Yai National Park trokken we buswaarts richting grens. De grensovergang met Cambodia in Poipet is een gokparadijsje om vooral de Thai en de buitenlanders te plezieren. Wij kiezen ervoor om onze centjes anders te besteden en nemen een taxi naar Sisophon waarmee we onmiddellijk begrijpen waarom Cambodianen geen klandizie van de Casino's zijn. Net als in Myanmar is het ook hier armoede troef. Mensen wonen in hutjes met het onvermijdelijke golfplaten dak en moeten zicht vaak behelpen met wat landbouw en de verkoop daarvan. Maar ook hier zijn net zoals in Myanmar de mensen nieuwsgierig, vriendelijk, behulpzaam,... De vibe in het land van de Khmer zit onmiddellijk goed!
Sisophon is een doorreisstadje met relatief weinig bezienswaardigheden, maar we kiezen om hier te overnachten om de daaropvolgende dag onze trip naar het noorden te plannen. Banteay Chhmar huisvest na Angkor Wat een van de oudste en mooiste tempelcomplexen van het land. Alleen moet je er geraken... De kortste weg is tijdens het regenseizoen nagenoeg helemaal verdwenen en dus wordt het de langere route die vijf uur duurt. Niet zo erg zou je zeggen! Met acht in een auto op de 'dansende' Cambodiaanse wegen is dit toch een uitdaging te noemen. De mensen van CBT, een lokale ontwikkelingsorganisatie en tevens onze gastheren, zijn dan ook blij verrast bij onze aankomst. We zijn blijkbaar de eerste buitenlanders sinds een maand die de doorsteek nog eens gewaagd hebben. NGO medewerkers (Belgen!) van Enfants du Mekong en Soi du Mekong die we later leerden kennen vroegen ons hoe de weg eraan toe was daar zij hier al een tijdje geisoleerd van de buitenwereld zaten. Dit alles resulteerde wel in een vierdaagse ontdekking van een van de meest verborgen schatten van Cambodia zonder dan ook maar een westerling tegen het lijf te lopen. Banteay Chhmar, en must voor wie van het platgetreden pad af wil! Ook de organisatie, het CBT, en haar medewerkers verdienen hiervoor een pluim.
Na vier dagen rijden we terug richting Sisophon over dezelfde weg, en verder richting Battambang over min of meer geasfalteerde weg met de NGO medewerkers die we eerder leerden kennen. Battambang is de derde grootste stad van het land en heeft een laid-back sfeertje waar de toeristen maar vooral ook alle NGO's mee verantwoordelijk voor zijn. Vaak komen de weldoeners van de meer dan 2000 (!) NGO's die actief zijn in Cambodia hier even verpozen. Dat vertaalt zicht in hippe bars en restaurants (met al even hippe prijzen) en dus heel wat meer blank volk in de straten. Even aanpassen dus als je van Banteay Chhmar komt! Het contrast is hier ook wel groot te noemen met de vele bedelaars die je onvermijdelijk benaderen op elk terrasje. De koloniale architectuur van de Fransen alsook de door hun ingeburgerde baguettes bevallen ons wel. Bat caves, tempels, motortjes en fietsjes huren, luieren in het mooie hotel,... houdt ons een weekje bezig waarna we de boot opspringen naar het grote Siem Riep! Een van de zeven wereldwonderen wacht ons daar; Angkor Wat!
En daar zitten we dus nu sinds gisterenavond! Een beetje stiekem nog steeds eigenlijk... wa-a-ant: vandaag krijgen we groot bezoek! Ons moedertje en Fred is nu nietsvermoedend onderweg met de bus naar het hotel waar wij nu zitten! Zij denkt dat we pas morgenavond hier zullen zijn en zal straks dan (hopelijk toch!) ook blij verrast zijn ons hier al aan te treffen. Fred is wel al op de hoogte en zal zich ook al aan het verkneukelen zijn. We wachten haar op met een lunch! Ik kijk er enorm naar uit want zes maand is toch lang hoor! :-) De komende week zullen we dan met z'n allen Angkor Wat ontdekken en Phnom Phen bezoeken.
Groetjes iedereen en tot snel! Rochdi.
Ondertussen zitten Cato en ik in Cambodia. Na Khao Yai National Park trokken we buswaarts richting grens. De grensovergang met Cambodia in Poipet is een gokparadijsje om vooral de Thai en de buitenlanders te plezieren. Wij kiezen ervoor om onze centjes anders te besteden en nemen een taxi naar Sisophon waarmee we onmiddellijk begrijpen waarom Cambodianen geen klandizie van de Casino's zijn. Net als in Myanmar is het ook hier armoede troef. Mensen wonen in hutjes met het onvermijdelijke golfplaten dak en moeten zicht vaak behelpen met wat landbouw en de verkoop daarvan. Maar ook hier zijn net zoals in Myanmar de mensen nieuwsgierig, vriendelijk, behulpzaam,... De vibe in het land van de Khmer zit onmiddellijk goed!
Sisophon is een doorreisstadje met relatief weinig bezienswaardigheden, maar we kiezen om hier te overnachten om de daaropvolgende dag onze trip naar het noorden te plannen. Banteay Chhmar huisvest na Angkor Wat een van de oudste en mooiste tempelcomplexen van het land. Alleen moet je er geraken... De kortste weg is tijdens het regenseizoen nagenoeg helemaal verdwenen en dus wordt het de langere route die vijf uur duurt. Niet zo erg zou je zeggen! Met acht in een auto op de 'dansende' Cambodiaanse wegen is dit toch een uitdaging te noemen. De mensen van CBT, een lokale ontwikkelingsorganisatie en tevens onze gastheren, zijn dan ook blij verrast bij onze aankomst. We zijn blijkbaar de eerste buitenlanders sinds een maand die de doorsteek nog eens gewaagd hebben. NGO medewerkers (Belgen!) van Enfants du Mekong en Soi du Mekong die we later leerden kennen vroegen ons hoe de weg eraan toe was daar zij hier al een tijdje geisoleerd van de buitenwereld zaten. Dit alles resulteerde wel in een vierdaagse ontdekking van een van de meest verborgen schatten van Cambodia zonder dan ook maar een westerling tegen het lijf te lopen. Banteay Chhmar, en must voor wie van het platgetreden pad af wil! Ook de organisatie, het CBT, en haar medewerkers verdienen hiervoor een pluim.
Na vier dagen rijden we terug richting Sisophon over dezelfde weg, en verder richting Battambang over min of meer geasfalteerde weg met de NGO medewerkers die we eerder leerden kennen. Battambang is de derde grootste stad van het land en heeft een laid-back sfeertje waar de toeristen maar vooral ook alle NGO's mee verantwoordelijk voor zijn. Vaak komen de weldoeners van de meer dan 2000 (!) NGO's die actief zijn in Cambodia hier even verpozen. Dat vertaalt zicht in hippe bars en restaurants (met al even hippe prijzen) en dus heel wat meer blank volk in de straten. Even aanpassen dus als je van Banteay Chhmar komt! Het contrast is hier ook wel groot te noemen met de vele bedelaars die je onvermijdelijk benaderen op elk terrasje. De koloniale architectuur van de Fransen alsook de door hun ingeburgerde baguettes bevallen ons wel. Bat caves, tempels, motortjes en fietsjes huren, luieren in het mooie hotel,... houdt ons een weekje bezig waarna we de boot opspringen naar het grote Siem Riep! Een van de zeven wereldwonderen wacht ons daar; Angkor Wat!
En daar zitten we dus nu sinds gisterenavond! Een beetje stiekem nog steeds eigenlijk... wa-a-ant: vandaag krijgen we groot bezoek! Ons moedertje en Fred is nu nietsvermoedend onderweg met de bus naar het hotel waar wij nu zitten! Zij denkt dat we pas morgenavond hier zullen zijn en zal straks dan (hopelijk toch!) ook blij verrast zijn ons hier al aan te treffen. Fred is wel al op de hoogte en zal zich ook al aan het verkneukelen zijn. We wachten haar op met een lunch! Ik kijk er enorm naar uit want zes maand is toch lang hoor! :-) De komende week zullen we dan met z'n allen Angkor Wat ontdekken en Phnom Phen bezoeken.
Groetjes iedereen en tot snel! Rochdi.
RSS Feed